Η φωτεινή σοφία της ενδοσκόπησης στο έργο της Ελένης Πιτάρη-Πάγκαλου
Απο την Daniela Bucelli ψυχοθεραπεύτρια
Μαγικά, αστρικά ή σαμανικά ταξίδια; Χρησιμοποιούσε άραγε η Ελένη Πίταρη-Παγκάλου τα «ίχνη» με έναν ιδιαίτερο τρόπο για να έχει πρόσβαση στα «ταξίδια» της;
Εξετάζοντας τα έργα, αντιλαμβανόμαστε ότι αναζητά καλλιτεχνικά και συμβολικά την ίδια της τη φύση, κατανοώντας βαθιά τη σύνδεση που έχει με το Όλον, και τον εσωτερικό Θεό, νιώθοντας παράλληλα την ύπαρξη της σαν ένα «πλάσμα» που ενώνεται μυστικά με τον Κόσμο.
Στο δημιουργικό σύμπαν της Ελένης Πίταρη-Παγκάλου διαφαίνεται καθαρά ο ενεργός οραματισμός, η ονειροπόληση, την οποία ο Καρλ Γιουνγκ ονόμασε ενεργητική φαντασία. Η καλλιτέχνις αναζητεί ένα «πνευματικό κέντρο», στο οποίο τα «ίχνη – σχέδια – ταξίδια» εκφράζουν μια πραγματική μεταμορφωτική πρακτική.
Οι μορφές αϋλοποιούνται. Η εύθραυστη και αέρινη ουσία αναπαρίσταται με διαφανή, ασώματα όντα, οι λεγόμενοι «άγγελοι» ή ακόμη και δαίμονες, που κατευθύνουν τα εμβρυακά πνεύματα προς την περαιτέρω ολοκλήρωση και ψυχική ανάπτυξη της πραγματικότητας.
Ο παρατηρητής συμμετέχει στο ανεπαίσθητo πέρασμα σε έναν άλλο «χωροχρόνο», οπου η φυλογενετική εξέλιξη επαναλαμβάνεται ορατά, από τις αρχέγονες μορφές ζωής: μήτρα - αιδοίο, νερό, ψάρι, λιβελούλα.
H αιώνια επιστροφή του κυττάρου από τον μικρόκοσμο στον μακρόκοσμο. Για την αξία του φωτός στο καλλιτεχνικό έργο της Ελένης Πίταρη-Παγκάλου μπορούμε να πούμε όπως ο Frank Ostaseski: «Δεν είμαστε τίποτε άλλο παρά το συμπιεσμένο φως των εξαφανισμένων άστρων»
